Forty piechoty
W ówczesnej terminologii niemieckiej nazywane Infanteriewerk lub Infanteriestűtzpunkt. Forty posiadają plan owalu, osłoniętego płytką, trójkątną fosą przeznaczoną na sieć drutów kolczastych, krawędź przeciwskarpy dodatkowo wysadzana była tarniną. Fosa broniona była z niskiego wału, z wbudowanymi punktami obserwacyjnymi. Pod wałem znajdują się jedna lub dwie wartownie. Pośrodku umocnień jest schron dla załogi. Schrony i wartownie posiadają ujednoliconą konstrukcję. Ściany czołowe i boczne wykonane są z betonu, wewnętrzne sklepienia schronów wykonane zostały dwuwarstwowo z żelbetu i betonu. Na sklepieniach znajduje się nasyp ziemny. Ściany tylne i wewnętrzne wykonane są z cegły. Do wnętrza prowadzą wejścia usytuowane na osiach ścian konstrukcyjnych, zamykane kiedyś lekkimi drzwiami drewnianymi. Wewnątrz znajdują się wejścia do poszczególnych pomieszczeń, które w celu zabezpieczenia przed odłamkami zamykane były dwuskrzydłowymi, stalowymi drzwiami przeciwpodmuchowymi. Wewnątrz schronu w ścianach konstrukcyjnych znajdują się mijankowe przejścia między komorami, służące do komunikacji przy zamkniętych drzwiach. Doświetlenie wnętrz zapewniały okna usytuowane na osiach komór, zamykane stalowymi zasłonami. Wewnątrz, na lewym skrzydle znajdowało się pomieszczenie ze studnią, dawniej kuchnia, na prawym skrzydle były ubikacje. Jedna z komór podzielona na mniejsze pomieszczenia przeznaczona była dla oficerów, na izbę opatrunkową oraz podręczny skład amunicji. Pozostałe komory przeznaczone były dla żołnierzy. Znajdowały się tu piecyki, ławy, które po ustawieniu wzdłuż ścian służyły jako prycze. Pod sklepieniem podwieszone były półki na sprzęt. Z zewnątrz przy wejściach i oknach sporadycznie występują strzelnice, po bokach znajdują się otynkowane płaszczyzny. Całość została zwieńczona prostym gzymsem z betonową nadstawą przykrytą darniowanym nasypem ziemnym.